اشعار

الا کرم ز تو مشـهــور یا امام جـواد            کـلام توست هـمه نـور یا امام جـواد

ائـمّه‌اند جــواد و تــوئی جـواد هـمـه            که گشته جود تو مشهور یا امام جواد

سزد ز لعل لب حضرت رضا ریزد            به مـدح تو دُر منــثـور یا امام جواد

اگر چه نزد شما آبـروی نیست، مرا            مکن ز درگه خود دور یا امام جواد

گـدایی‌ام به درت جـــز بهانه‌ای نبوَد            مراست وصل تو منظور یا امام جواد

به روی زائر تو بوسه می‌زند جبریل            به ذکر «سیعک مشکور» یا امام جواد

به کاظمینِ تو روی نـیــاز برده کلیم            سـلام می‌دهد از طـور یا امام جـواد

جحیم اگر تو نگاهش کنی حدیقۀ گل            بهشت بی تو کم از گور یا امام جواد

اگر چه ران ملـخ هم نـدارم ای مولا            مرا بخوان به درت مور یا امام جواد

قضا به حکم تو محکوم، ای ولیِ خدا            قـدر به امـر تو مأمـور یا امام جواد

لباس نور مرا بر تن از ولادت توست            گـنـاه، وصـلـۀ نـاجـور یا امام جـواد

خدا ثـنای تو را گفـته و چگـونه مرا            بـوَد ثـنـای تو مـقـدور یا امـام جـواد

لب تو داشت تبسّم، ولی دلت را بود            هـزارها غـم مـسـتـور یا امـام جـواد

ندید دختر مأمون جلال و قدر تو را            چو بود چشم دلش کـور یا امام جواد

شهادت تو در آن حجـره با لب تشنه            بـوَد تـجـسّـم عـاشـور یـا امـام جـواد

عـنایتی که شود روز حشر «میثم» هم            به دوسـتی تو محـشـور یا امام جواد

ای کرامت، سائل صحن و سرایت یا جواد          ای سلامت، جود بر جود و عطایت یا جواد

ای که بارد جود از دست گـدایت یا جوا          ای صـفـای دل حریم با صفـایت یا جواد

ای دوای دردمـنـدان خاک پـایت یا جـواد

دوست و دشمن کند مدح و ثنایت یا جواد

ای کرم داران، درم داران، گدای کوی تو          حـسن کلّ انـبـیا در طلعـت دلجـوی تو

خوی احمد، خوی حیدر، خوی زهرا، خوی تو          نخل طوبی سایه ای از قامت دلجوی تو

چشم خلقت، دست خلقت، روی خلقت، سوی تو

کـعـبـۀ جـان هـمـه دار الـولایت یـا جـواد

در جـمـال بی مـثـالت ای عـزیز مرتضی          می توان روی خدا را دید با چشم رضا

نیست خـالی آنی از نـور تـو دامان فـضا          حکمرانی می کنی هم بر قدر هم بر قضا

سجده آورده است بر خاک درت صبر و رضا

ای رضای حضرت حق در رضایت یا جواد

آفـتاب چـشم خـورشید ولایت کـیست؟ تو          آسمان جود و دریای عنایت کیست؟ تو

مشعل پـیـوسته تـابـان هـدایت کیست؟ تو          صورت حق را فروغ بینهایت کیست؟ تو

کلک صنع کبریا را طرفه آیت کیست؟ تو

جز خدا نتوان کسی گوید ثنایت یا جواد

کودکی بودی که نور از دانشت عالم گرفت          علم از فیض تو فیض عیسی مریم گرفت

دست حیرت بر لب خود زادۀ اکثم گرفت          دید در ظاهر تو طفلی رتبه ات را کم گرفت

پنجۀ نطق تو حلـقـوم ورا محکم گرفت

گشت مبـهـوت کـلام دلـربایت یا جـواد

پور اکثم لب چو بگشایی اسیرت می شود          قدرت مأمون عّباسی حقـیرت می شود

عـلـم مـدیـون کـلام دلـپـذیـرت می شود          نور هم پـروانۀ روی مـنـیرت می شود

هر نفس یک وحی از حیّ قدیرت می شود

وحی بارد از کـلام جانـفـزایت یا جواد

ای باب حـاجات همه ای قـبـلۀ مراد            نور الهُدی، ولیِّ خــدا، سید العِـــباد

خـیرالامم، محـیط کرم، آسمان جود            ابن الرضا، امام نهم، حضرت جواد

باب عـطا و مظهـر جـود خدا تویی

مولا تویی، امام تویی، مقـتـدا تویی

قـرآن بُوَد ز مدح و ثنای تو شمّه ای            جز مهر تو به گردن ما نیست ذمّه ای

بحر سه گوهری، گهر عرش بحر نور            کــل ائـمـه را تـو جـــواد الائــمه ای

روح رضا، روان رضا، در وجود توست

تا روز حشر جود اگر هست جود توست

دشمن خجل ز لطف و عطا و کرامتت            از کودکی به عـالـم خـلـقـت امامتت

از ماه عارضت شده شرمنده آفتـاب            دل برده از امام رضـا سرو قـامتت

آئـیــنــۀ جـلال و جـمـال مــحــمـدی

مـجــمــوعۀ تـمـام کـمـال مـحـمـدی

نامت ز کار خـلـق گـره بـاز می کند            علمت به سن کودکی اعجاز می کند

مأمون چو پی به قدر و جلال تو می برد            روحش ز تن برون شده پرواز می کند

برگرد شمع روی تو پروانه می شود

در حـیـرت کمال تو دیوانه می شود

علم تو را احاطه به ملک دو عالم است            ظرف وجود پیش عنایات تو کم است

با آن همه جواب مسائل که می دهی            لال از جواب مسئله ات ابن اکثم است

در کودکی به سـیـنه عـلوم پیـمـبرت

زانو زدند کل فـقـیـهان به محضرت